Jagodina u srcu Moravske kotline

Jagodina se privila uz Veliku Moravu, tamo gde oko sredine toka najveće srpske reke, oko njenog mirnog, ravničarskog vodenog srca. To je onaj deo Srbije gde Morava široko krepi i hrani središnju rodnu žilu Moravske kotline u kojoj vekovima razrasta Jagodina. Zahvaljujući ćudima istorijskih i geografskih neminovnosti ili slučajnosti, Jagodina se obrela u toplom okruženju i sazvučju otkucaja tri srca - Velike Morave, Šumadije i Srbije.

Od seoceta u podnožju Crvenog brega, za više od šest vekova, izrasla je u moderan srpski grad.

Prvi pisani trag o Jagodini nalazimo u razrešnici koju je dvorska kancelarija despota Stefana Lazarevića dala Dubrovčaninu Živulinu Stanišiću po okončanju njegove carinske službe. Bilo je to 15. jula 1399. godine. U tom dokumentu Jagodina se pominje kao Jagodna.

Grad je tokom istorije u više navrata menjao ime, pa se pored ostalog, zvao Jagodnja i Jagotna. Do kraja Drugog svetskog rata nosio je ime Jagodina. Po njegovom okončanju, 1946. godine, dobio je naziv Svetozarevo, po socijalisti Svetozaru Markoviću. Konačno 1992. godine, njegovi žitelji referendumom su se izjasnili da se gradu vrati staro ime Jagodina.

Čuvala je Jagodina svoju tradiciju, neguje nasleđe i danas, pa je Manastir Jošanica pod zaštitom države kao spomenik kulture od velikog značaja, a čuva se i obnavlja stara jagodinska crkva Hram Sv. Arhangela Mihaila i Gavrila, hram koji je neposredno po oslobođenju od Turaka podigao Miloš Obrenović. Zvonik ovog hrama podignut je desetak godina kasnije, po projektu poznatog arhitekte Ilkića.

Pokretač industralizacije je svakako za Jagodinu bila proizvodnja ćuretine, a kretanje na jagodinskom tržištu formiralo je njenu cenu na londonskoj berzi. Danas je, u duhu tradicije, ćuran simbol grada, a na Danima komedije u Jagodini najboljem glumcu dodeljuje se "Zlatni ćuran".

Urednik: Vladimir Novaković
Snimatelj: Pavle Tanasković, Aleksandar Hovjetski
Montaža: Nemanja Radić